- sosyal olmayan kişiler için kullanılan niteleme.
Düşünüyorum da kendimle ilgili o kadar çok şeye sabretmişim ki.... Yıllarca, bitmeden tükenmeden her günüme sabretmişim. Annem dışında hiçbir zaman sırtımı sıvazlayan olmadan yoluma devam etmişim. Çoğu zaman kör olmuşum kendime. 12 yaşındayken, daha parayı tanıyamazken iftira atıldığında kimseye sesimi dahi yükseltmediğimi hatırlıyorum. Babam beni dövdüğünde yatağımın altında yalnız ağlayışlarımı, aynı hatayı yapan ablamı babama şikayet etmeme engel olduklarında yutkunduğumu hatırlıyorum. Daha küçük yaşıma döndüğümde, hiç okul gösterisinde yer verilmeyen ve her yıl o gösterileri gıptayla seyreden kendimi hatırlıyorum. 13 yaşındayken nihayet bir gösteride yer bulan beni, doğru düzgün kameraya çekmeyişlerini hatırlıyorum. Lisedeyken evde yaşadığım bütün kaosları tamamen unutarak okula gidişlerimi hatırlıyorum. Yine yıllar öncesine uzanıp amcamdan sevgi dilenişimi hatırlıyorum ve sevilmeyişimi... Zorbalığa uğradığımı hatırlıyorum, önce sınıf öğretmenimden, sonra sınıfımdaki çocuktan ve lisedeyken başka bir çocuktan sistematik olarak zorbalığa uğradığımı hatırlıyorum.
Sessiz, içine kapanık, özgüvensiz, yalnız bir çocuktum. Asosyal olan birisine göre geçmişim de fena sayılmaz. Bunun tek sebebi de elbette bitiremeyip yarım bıraktığım üniversitem. Yine ne ne sosyalliğim olduysa o dönem oldu...
Bugün şey gibi hissediyorum, sanki mutlu olmak yasaklanmış gibi bana.