Küçükken hayal ettiğim hiçbir şeyim bu yaşımda yok. Küçükken çok daha farklı düşünürdüm bu yaşlarımda kendimi. Oysa ne akademik alanda başarılı ne iş hayatında başarılı ne diğer özel alanlarda başarılı oldum. O zaman kendime olan güvenimin geleceğini düşünmüştüm ama büyüdükçe daha güvensiz oldum. Kimseye güvenmiyorum. Arkadaşlarım bile hayal ettiğim şekilde değiller tam olarak. Bu yaşların hiçbir özelliği yok. 40lı yaşlarımda hatırlanmaya değecek bir şey yok bu döneme ait. Belki bir kaç küçük şey.
İnsan böyledir işte. Geleceğin hayallerini kurarsın ama o ana vardığında tokat gibi alırsın gerçeği.
Şimdi 15 yaşıma gitseydim derdim ki ona:
+Hiçbir şey planladığın gibi gitmeyecek bu yüzden planlarının üzerinde durma ve asla onlar için heves etme çünkü sadece hayal kırıklığı olacak.
Kimseye asla güvenme çünkü herkes gider ya da herkes senin gitmen için sana yol verir , kimse senin ayakkabını kapının önünden alıp içerdeki dolaba kaldırmayacak herkes ezilmesine izin verecek toz tutmasına bu yüzden sen de asla asla asla kimsenin ayakkabısını alıp en güvenli en özel yere dolaba koyma çünkü kimse senin için bu özveriyi bu değeri vermeyecek. İnsanlar sana ne kadar değer verirse sen de onlara o kadar ver. Yoksa karşındaki kişilerden o değeri göremez ve hayalkırıklığı ile dolu bir yola girersin.
Yalnız kalmaktan korkma emin ol yıpranmaktan iyidir. Arkadaşlarına tüm sırlarını anlatma çünkü bir gün onları sana kullanabilirler. O hatayı asla yapma o son otobüsü kaçırma inan değmez .
Ve en önemlisi 23 te böyle olmamak için tutkunlarına sarıl ne olur sarıl. Yeteneğine sarıl hayaline sarıl. Hevesini ezen seni zorlayan korkutan ya da sürekli olumsuz şeyler söyleyen angutlardan uzak dur dinleme onları istemediğin yollara adım atma. Bir de kedileri o kadar ağzına sokma.