göründüğü gibi olmayan canlı türü.
barındırdığı hikayeleri gizler, kanayan yarasını örter, dökülen göz yaşlarını siler, acıyan kalbini kapatır, duygularını saklar…
hep bi’ saklama, gizleme, kaçma çabası.
ben de tam bu tanıma uyanlardanım.
çekilir saklı köşeme, gizlerim her şeyimi.
bazen gizledinlerimi avuçlarıma alıp, bir gökdelenden savurmak isterim şehirlerin üstüne ama yapamam.
yutkunurum ve devam ederim bazı şeylerin üzerini örtmeye. kuyuların ıslak duvarlarını aşmak isterim bazen, ellerim parçalanır.
bir el uzansın isterim, uzanan eller beni tekrar o kuyulara itenler olur hep.
peşinden koşmak istediğim o kadar çok şey var ki, genelde tersine düşer yolum.
“açsam göğsümü, yarsam kafesi, bıraksam olduğu gibi içindekileri” derim kimi zaman.
sonra en kalın zırhımı giyip çürümeye devam ederim ben.
insanım ben, saklarım, utanırım, kaçarım, korkarım, ağlayamam, üzülemem, belli edemem, söyleyemem, haykıramam, susarım ben.