Genç olmaktan bir şey anlamadım. 17 yaşımda üniversiteyi kazanmış olmaktan bir şey anlamadım. Mutluluğum bir yıl sürdü. Sonra bunalıma girdim. Çıkmaz bir sokağa girdiğimi bilmiyordum. O bunalımlı ruh halimle 2 yıl daha savaştım. Sonra yine takıldı ayağım, yine düştüm. Bu defa kalkamadım. Beynimi yiyip bitiren ur'umsu şey, ruhumun her bir yanını delik deşik edene dek, yaklaşık 2 yıl daha dolanıp durdum o çıkmaz sokakta. Yolun sonunu göremiyordum, çok kötüydü, çok karanlıktı, yapayalnızdım ve de.
İlerleyen günlerde, çıkmaz sokaktan gerisin geriye çıkmaya çalışıyordum. Sapacağım bir yol yoktu. Kararsızdım çünkü ezberlediğim hayattan uzaklaşmak zorunda kalmıştım. Ezbere bir yaşam süremeyecektim artık. Tamamen gelişi güzel kararlar verdim, hiç beklemediğim yerin nasibim olduğunu düşünüp biraz daha yürümek istedim. Eski yolum, artık bana uzaktı. Ama o yolun kaderim olmadığını kabullenmem için zamana ihtiyacım vardı. Nitekim, halâ geçmişimden sıyrılabilmiş değilim. Zihnen, konusu bile geçince çöküyorum...
Neyse. Nereden gelmiştik konuya? 23 yaş. 23 yaşımda, yeni bir yola başkoydum. 24'üme birkaç ay kaldı. Ama soranlara, bazen, 24'üm diyorum. Küçültmek yerine, bir yaş fazla söylüyorum. Yaşımın biraz daha genç olmasından bir şey anlamadım hiç. Bu yüzden, yıllar çabuk geçsin de elime belki bir şeyler geçer diye bekliyorum.