İnce ince işlemiştim bunu. Evlatlık olduğunu, bize benzemediğini, evde azarlanmasının sebebini hep buna bağladım.
İnanmazsan git anneme sor dedim eğer sana gülerek cevap verirse bil ki evlatlıksın yok ağlamaya başlarsa evlatlık değilsin dedim hep. Hiç gidip sormadı tabii :)) Ben konuyu açınca da annemle babam hep kahkahalarla güldüğü için aslında bi nevi başarılı olmuştum planın o kısmında.
Annem ya da babam kendisine kızdığı zaman -kızmak dediğim de ödevini yapmaması, sürekli telefonla oynaması, dışarıdan içeriye gelmemesi filan- evlatlık olduğunu defaatle hatırlattım.
Bir gece geldi yanıma yere bakarak, gözümün içine de bakamıyor "algorithm şimdi bana gerçeği söyle, ben gerçekten evlatlık mıyım?" dedi. Ulan naptım ben dedim bi an. Önce bi gülme krizine girdim, sonra da evlatlık olmadığını, şaka yaptığımı söyledim. Bayağı bi sevindi, çaktırmadan :)) Sonra zaten bildiğini filan söylüyor, hehhehee tabii kesin öyledir. Ama ne zaman canımı sıkarsa yine evlatlık olduğunu söylüyorum, yemiyor tabii orası ayrı ;)
Yani arkadaşlar en küçük kardeşlerin kaderidir bu şaka. Yapılmalıdır, bu şakanın yapılmadığı küçük kardeş kalmamalıdır.