Saatlerdir oturuyorum tek başıma. O kadar güzel bir rüzgar eslik ediyor ki.. Dalgalar çarpıyor suratıma üstüme, her yerime...
Otururken düşündüm. Ben denizi çok seviyorum öldüğümde ya denizi çok özlersem? Ya deniz de beni özlerse?
Hayat bu iki sorudan ibaret aslında. Bir anda anlamsızlaştı cevaplayamadığım için. Kimse sizi kurtarmayacak. Çünkü ya yanlış yerde bekliyorsunuz ya da kimse sizi bulmak istemedi.
Gözüm hiç yükselerde olmadı. Sevdiklerimle bir masada oturup gülüşmekti hep hayallerim. Şimdi hiç gerçekleşmeyecek hep eksik olacak bir hayal. Zaten bu dünyada kim birbirine doyabilmiş de ben doyacaktim.
Küçük bir sahil kasabasında büyüdüm. İçinde yok oluyorum şimdi. Bütün herkes artık kendine gel diyor. İstemiyorum kendime gelmek. Ben bu kasaba yerle bir olsun istiyorum. Manzarası çok güzel olan mezarlığı kalsın bi. Denizleri taşsın da arabada beklettiğimiz 5 litrelik şişeye sığsın. En sevdiğim köşeleri yansın. Yansın da görebileyim.
Nerden nereye geldik de mi? Olabilir. 20 yıldır denizi beraber sevdiğim çocuk, bi sen kurtarırdın beni. Şimdi kimseyi beklemiyorum artık. Bütün kayalıklarda senin için de içime çekiyorum o güzel deniz kokusunu.