uzun zamandır doğru düzgün konuşmuyoruz yaklaşık yedi ay olmuş hatta.
geçenlerde bir ortamdayken zorunda kaldığı için 'kızım' dedi. o kadar unutmuşum ki o kelimeyi bir an duraksadım, afalladım. özlemişim aslında o an fark ettim hem de çok özlemişim, ona sarılmayı 'babam' demeyi.. ama bazı şeylerin daha da kötü olmaması için bu gerekliydi. bu konu da her türlü cehennemi yaşıyorum ama konuşmadığımızda en azından çevreme yaşadığımı yaşatmıyorum.
ne bileyim işte ya, hep imrenmişimdir baba-kız ilişkilerine ama bir türlü olamadık, beceremedik babamla onu. ona da kızmıyorum, sonuçta herkes gördüğünü yapar ama bence gerçekten seven insanın bir şeyleri görmesi gerektiğini de düşünmüyorum çünkü sevdiğin zaman her şey zaten içten kendiliğinden gelir. galiba oralarda bir yerlerde babama biraz kızıyorum.
aslında babamın hakkıda yiyemem. kötü şeyler yaptım çocuk aklımla, onlara unutulmayacak şeyler yaşattım derin yaralar bıraktım. belki biraz düşünse kendisinin sebep olduğunu anlayabilecekti ama o, düşünmeden her şeyi benim üzerime yıkabildi. büyük bir suçluluk hissiyle beni baş başa bıraktı. olsun yine de her şeye rağmen, kızsam da onun yüzünden saatlerce ağlasam da 'benim bir babam var' diyebilmek büyük nimet.
'erkek olsaydım çok güzel bir baba olurdum' derim hep, neyin eksikliğini yaşasam başkalarının hayatında onları tamamlamayı arzulamak gibi bir huyum var. sanki eksik yanımı böyle davranarak dolduracakmışım gibi hissediyorum. ablalık görmemiş yanımı kardeşlerime daha güzel ablalık yaparak doldurduğum gibi. tabi bu baba meselesi imkansız, zaten saçma bir şekilde hep imkansız şeylerin yolunda ilerlemeye çalışıyorum.
neyse böyle işte, uzun tutmuşum biraz. kusura bakmayın hemen bitiriyorum.
ben yirmi üç yaşındayım, ne çocukluğumdan kurtulabiliyorum ne de hala babamı olduğu gibi kabullenebiliyorum çünkü ben babam olsaydım asla böyle olmazdım.
keşke erkek olsaydım çok güzel bir baba olurdum.