Hâlâ canım sıkıldığı zaman bir otobüse atlayıp Taksim'e gelirim. İstiklâl caddesinden Galata kulesine doğru sokak çalgıcılarını dinleye dinleye yürürüm. Sonra Galata kulesinin yanındaki Şok marketten abur cubur alıp o abur cuburları Galata kulesinin karşısına oturup yerim. Kimseye ihtiyacımız yok çok şükür.
(#2326019)
Ama bazen başkaları da gelir oraya oturur. Böyle bir sürü insan tanıdım. Konuşurken ara sıra kükreyen, 2 kere evlenip boşanmış, 7 çocuğu olduğu halde hiçbiri tarafından umursanmayan, boksör :) Aslan amca vardı mesela. İsmi kesin yalandı. Diğer anlattığı şeyler de şüpheli ama olsun. Bir önemi yoktu. Normalde çok fazla inanmam insanlara ama bazen inanmayı seçiyorum. Khontkar dinleyen zevksiz çocuk, İstanbul'da birkaç gün kaldığı için burayı sevmiş asker emeklisi, kulenin karşısında yere gazete serip rakı içen dede, vücudunda her yeri dövme olan ve bu dövmelere para vermemekle övünen eskort kız...
Belki hepimiz birbirimize anlattığımız şeylerde yalan söylüyorduk. Ben de söylüyordum. Aslında bu alışkanlığı zamanla kazanmaya başladım. Kendimle ilgili bir hikaye uydurup anlatmak hoşuma gidiyordu. Onlardan da benzer bir hikaye dinliyordum sonra. Sonra bir daha görüşmüyorduk.
Ben sıradan bir insanım. Çok sıradan bir hayatım var. Böylece biraz renk katmak istedim ne yapayım işte. Bütün yalanlarıma şahit oldu Galata Kulesi. O yüzden ilerde evlenmeyi düşündüğüm kızı oraya götüremem. Zaten bu çok klişe olurdu. Kim bilir başka nelere şahit olmuştur. Aşık olduğumuz ya da nefret ettiğimiz kaç kişi o kuleye elini sürmüştür, oralarda gezmiştir kim bilir.