Şu hayattaki en büyük çilelerimden birisidir.
Bir on sene evveli bal yedikten sonra ağzımda gevelediğim balın mumunu yutmaya çalışırken boğazımda kalmasına bağlı olarak bir süre nefessiz kalmam ve o mumu ittirebilmek için Erol Taş misali koca sürahiyi başıma dikerek kurtulmama bağlı olarak oluşan nefessiz kalma korkusu, yine aynı dönemlerde hap yutarken hapın boğazıma yapışıp kalması ve yine Erol Taş manevrasıyla hayata dönmem neticesiyle o korku iyice tavan yaptı.
Yıllardır hap yazan doktorlara Küçük Emrah bakışlarıyla "hocam şurubu yok mu bunun, iğneye bile razıyım ama hap verme" yakarışlarım ne yazık ki hep sonuçsuz kaldı. Yaklaşık 10 küsür senedir hiç bir hapı tek hamlede yutamıyorum, zararlı olmasına rağmen ön dişlerimle o hapı küçük parçalar halinde dilimleyip 2-3 bardak eşliğinde içimden kelime-i şehadet tekrarlayarak içiyorum, ölürsem imanım biraz daha sağlam gideyim düşüncesiyle.
1 haftadır da vitamin hapı kullanıyorum ama hap da hap yani bildiğin kafam kadar, her sabah kahvaltıdan sonra ister istemez strese giriyorum. Yani bir hapla bir insan evladı yaklaşık 6-7 bardak suyu nasıl tüketebilir, korku işte. Dün canıma tak etti eczacıya sordum, "abi ben bunu kemirsem problem olur mu" diye. "Kafana göre takıl kardeşim problem olmaz" dedi. Yani umarım beni başından savmak için öyle dememiştir. Bugün ilk defa kahvaltımı keyifle yaptıktan sonra mutlu bir şekilde hapı yedim, evet yedim. Durduk yere vücuda mutluluk hormonu salgıladım resmen.