kusura bakmayın, hayır bakabilirsiniz. ben kimsenin ölen o insanların arkasından üzüldüğünün zerre samimiyetine inanmıyorum. neden biliyor musunuz? çünkü bu ülkede tecavüzlere, ölümlere, patlamalara o kadar aşina ve alışmış, alıştırılmışız ki gelen bu tür olayların etkisi sadece haber kanalını değiştirip beyaz showa, survivor'a geçene kadardır.
hayır, insanlar ne ölen 3 aylık bebeğe üzülüyorlar ne de ölen askere, polise. zerre kadar üzüldükleri yok. bunlar iki küfredip işine gücüne bakarlar. gerçekten üzülüyor olsalar, gerçekten ölen o gencin, bebeğin, askerin, polisin ailesine empati yapıyor olsalar, onların acılarını yüreklerinde hissediyor olsalar, her gün bu kadar ölüm haberleri alıp hayatlarına hiçbir şey olmamış gibi devam edemezler. gerçekten acı çekiyor olsalar, o iğrenç üsluplarını kullanmazlar. doğuda bir kürt genci öldüğünde 'devlet wuruyo kürtçükler kuduruyo' diyemez. cizre'nin karanlık bodrumunda '40 insan öldürüldüğünde' leş sayısı çoğaldı, kökleri kurusun diyemezler. bir asker öldüğünde 'gebersin orospu çocuğu' diyemez. demezler. bakın bunlar bütün bu olup bitenlere karşı mastürbasyon yapan zehirli atıklar.
bunlar bir savaş filmi izler gibi mutlu mesut, neşeyle hem güçlü hem haklı tarafta olduğuna emin olmanın verdiği huzurla çekirdek çitleyerek izlerler. bugün ölen bir insanın annesi için hayat bir kaç hafta duracak. bir daha başlamayacak belki, ama bunlar yarın yine 'devlet vur vur!' gibi sloganlar atacaklar.
çocukken şehrin önemli bir meydanında insanları izledikten sonra ellerini açıp başını gökyüzüne çeviren deli salo ve duası geldi aklıma.
deli gökyüzüne döner ve bildiği tek duayı ederdi: ya rebbi senin binbir türlü kullarının taaa amına koyimm bunlara ne ihtiyacın vardı ki yarattın??
çocuktuk deliyi anlayamadık, anlamadık. lakin deli bize geleceği, gerçeği söyleyendi. zaman geçti ve onunla aynı ruhun paydaşı olduk.