Kreşin ilk günü. Ben neredeyse hiç konuşmayan kendi halinde bir çocuktum. Annem beni kreşe bırakıp işe giderken endişelenmiş çocuklar oynarken istemeden bi şey yapar mı ya da konuşmadığım için dışlarlar mı falan diye o günden bahsederken hep anlatırdı bunu. Beni bırakıp gitti, ben içeri girdim. Kıvırcık koyu saçlı bir öğretmenimiz vardı hiç unutmuyorum kendisini, bana karşı diğer çocuklara olduğundan daha özenli davranırdı. O gün böyle tanıştırdı kendi halimize bıraktı sonra. Ben bi kenarda duruyorum oyuncaklara bakıyorum derken bütün çocuklar etrafıma toplanmaya başladı. Saçma sapan dalga geçmeye başladılar çocukça zorbalıklar yani. Onlar üstüme geldikçe ben geri geri gittim. Sonunda duvarın köşesine sıkıştırdılar beni ellerini de duvara dayadılar ki kaçamaym diye. Bir noktadan sonra sinirlerim bozulmaya başladı. Kendimi tutamadım. Nasıl bir sinirle üstlerine saldırdığımı hala anlayamıyorum yakalayabildiğimi ısırdım. Evet baya baya kollarını kan oturtacak kadar ısırdım. Zorbalığa karşı duruşumuz budur asi ruhluyum napym. Sonra bağırdılar ağladılar falan öğretmenler gülmüştü hiç unutmuyorum. Akşam annem beni alırken de herkes anneme gidip kızın bizi ısırdı demiş. Annem diyordu ki kolları diş izleriyle doluydu morarmış falan. Ve işin garibi o yaşta ben böyle bir tepki verdiğimde kendimi koruyabildiğimi, ezdirmediğimi falan düşünmüşler bir yandan da komik bulmuşlardı. Oysa bu benim için şiddet eğiliminin kendini ilk gösterdiği andı. Eğer o yaşta profesyonel bir yardımla bu durumumu çözselerdi... Neyse tabi ailemin de çok sorunları vardı o yıllarda. Çocuk deyip geçtiler.