asuman: senin beni eskisi kadar sevmediğin her halinden anlaşılıyor zaten.
mükremin: nerden anlaşılıyor?
asuman: elini tutuyorum elimi bırakıyorsun gözüne bakıyorum gözüme bakmıyorsun.
mükremin: bilmiyorum asuman, bilmiyorum yani kalbimin eski çarpıntısını kaybettiğim aramalara rağmen bulunamadığı inkar edilebilir bir gerçek olsa niçin inkar edilmesin öyle değil mi? o ki inkar edilebilir, edersin gider yani. yok böyle bir şey dersin gider yani.
asuman: bak ağzınla söyledin söyledin işte sonunda.
mükremin: ya ben konuşmak için en müsait yer ağız diye şey ettim ama.
asuman: eee… artık beni sevmiyorsun öyle mi?
mükremin: ya seni seviyorum da seni sevmeyi eskisi kadar sevemiyorum. hani eskiden seni sevmenin birbirimizi sevmenin değişik gevrek bir tadı vardı, seni güldürmenin lezzeti damağıma yerleşir orada mutlu mesut yaşardı. yani bir şey olduğu vakit ilk bunu koşayım gideyim asumana gideyim tarzı haberci telaşı olurdu.
asuman: şimdi ne oldu peki?
mükremin: bilmiyorum asuman, bilmiyorum. kalbim bir kuyunun dibindeki bir suyun içinde nefes almaya çalışan bir gariban. yukarı tırmanmaya çalışıyor ama ne yapsın kuyunun duvarları düz. kuyunun duvarları ıslak.
--bir demet tiyatro--