Tanıdığım-tanımadığım insanlardan maruz kaldım.
Çok mu güzeldim, çok mu cazibeliydim çok mu kışkırtıcıydım da başıma geldi?
Hayır.
Çocuktum. Çocuktuk. Sessizdik. Çekingendim, büyüklerin yanında sivri/yaramaz olmak istemezdim. Kibar sakin bir çocuk olmak isterdim. Yetişkinler örnek göstersin isterdim beni.
Sonra gıkım çıkmaz oldu. Kaldı ki ne olduğunu da anlayamadım. Korkuyordum, utanıyordum, terliyordum.
Hele çocuk aklınızda sizi istismar edenin, normal şartlarda sevdiğiniz güvendiğiniz biri olduğunu düşünün. Aradan belki yıllar sonra size yapılan şeyin masum olmadığını anlıyorsunuz.
Sonra inkar süreci başlıyor. Reddediyorsunuz yalnızca. Sonra aştım derken erkek arkadaşınızın, sevgilinizin en ufak minik bi teması ilk olarak aklınıza bunu getiriyor. Hayır ben artık 9 yaşında değilim.
Öğretmenim, akrabam, komşum, mahalledeki o abi.. Her kim olursa olsun. Sessizliğimden sakinliğimden faydalanacak bir orospu çocuğuyla şimdi çok güzel mücadele edebilirim. Çocuk değilim artık.
Aştım mı? Tamamen aşmak imkansız. Ama kendimi yanlış, kirli hissetmiyorum. Bu ülkede doğmuş, çocukluğunda zayıf olduğu için sesi çıkamamış genç kadınlardan biriyim.
Başıma gelenin, benden bağımsız olduğunu idrak ettim. Problemin, saçlarını annesinin iki kulak topladığı, barbie bebeğiyle oynayan masum bir çocuğa bakıpta hayvani güdülerini nasıl tatmin edeceğini düşünen bir hayvanda olduğunu idrak ettim.
O sebeple kendimi yiyip bitirmiyorum. Yaşadığımı da yok saymıyorum. Yüzleşmekse birkaç kez yüzleşmeli insan ama sürekli mağdur olduğunu düşünerek kendini çelik bir kafeste yaşatmamalı.
Hiç unutmam, bahsettiğim hayvan, istismarcı kişiler arasında tiyatro öğretmenim de var. Nasıl rol yapacağımızı anlatırken elle tacizde bulunurdu, en az 6 arkadaşıma daha yapmış bunu. -daha fazla detay vermeyeceğim belki bunu okuyacak insanlar arasında bile bunda sakınca görmeyen ya da pedofili eğilimi olan insanlar vardır, acı ama gerçek-
Yıllar sonra o tiyatro hocamı arka sokaklar dizisinde gördüm. Dandik bi rol. Fakat görür görmez tanıdım. Size yaşadığım korkuyu, paniği, donup kalma hissini anlatamam. Birkaç saniye içine ıstırap yaşattı bana saygıdeğer hocam. Çok severdik dersini kendisini kötü biri olamazdı ki o derdik. Onlarca çocuğa hiç düşünmeden el uzatabilmiş meğer.
Muhafazakar seküler fark etmeden her yerde var bu hastalar bu arada, bunu da unutmayalım.
Son olarak şunu düşünmenizi istiyorum. Özellikle erkek bir evladı olan kaç aile çocuğunu karşısına alıp cinsel tacizin ne olduğunu, neden olmaması gerektiğini, hormonal hareketlerin ya da isteklerin doğal olduğunu fakat kimsenin rızası ve akıl erginliği olmadan en ufak bir temasımız bile olmaması gerektiğini söylemiştir?
Doğru yaşta temel cinsellik eğitimi veren, çocuğuyla bu konuyu konuşan kaç Türk ailesi vardır?
Ya da kız erkek fark etmeksizin tüm çocuklara "mahrem bölge" tanımı yapan ve o bölgeye dokunan kim olursa olsun çığlık atmasını, polisi aramasını söyleyen kaç aile vardır?
Destan gibi oldu. Beni bıraksanız acılarımı, düşüncelerimi bu konudaki tüm zehrini dökerim buraya. Yazarken de ister istemez düşündüm. Sosyal medyadan ekli olduğumuz insanlar var, ifşa olduğum insanlar var. Herkesin görüşlerimi bilmesini istiyor muyum?
Evet istiyorum. Son olarak buna karar verdim. Buyrun ülkenin girişine asın bu yazıyı.
Türkiye Cumhuriyeti sessiz bir istismar toplumudur. Tüm dünya gibi.