bi nevi ölüp bir daha dirilmektir.
çığlıklarım duyulmasın diye kafamın yastığa bastırıldığı, gözyaşlarımın ağzıma kadar dolduğu, en son gülmekle ağlamak arasında kaldığım o gün öldüğümü biliyorum. her ölüm bedenle sınırlı değildir. tek bi şey söylemiştim, ben bunu hak etmedim, neden izin verdin allahım? uzun bir süre küs kaldım ona. herkese. dünyadaki ölü, diri herkese. sonraysa ayağa kalktım, tek başıma, ben hep tek başımayım aslında, ama o kız çoktan ölmüştü, biliyorum. bulduğum bir makasla kollarımı, boynumu, karnımı her yerimi kanatana kadar çizmiştim. bunu ancak kan temizler diye düşündüm sanırım. sonra da olabilecek en kötü, en berbat, en hastalıklı şeyi düşündüm. bunu hak edecek kadar kötü bir insan olduğumu.
kendimden daha kötü bir düşmanım yok benim.
kafamın içinde, gerilerde öyle bir karanlık var ki bazen onunla baş edemiyorum. bazen öyle bir yıkılıyorum ki ayağa kalkamıyorum.
ama artık önüne bakma vakti. öbür türlü yaşanmıyor.
kötü insanlara denk gelmemiz bizim suçumuz olmadığı gibi bizi kötü de yapmaz. hayat herkesi farklı sınavlarla sınıyor. ben bu sınavlara çok karşı olsam da benim karşı çıkmam bi halta yaramıyor maalesef. hayatın düzeni böyle. yüreğimizde taşıdığımız taşları dökelim ki daha hafif ilerleyebilelim.
lağım çukurundan gün yüzüne çıkan anılarımın arasına pembe kalpçiklerimi de sıçtığıma göre gidebilirim.
en azından bize bunları yaşayanlarla evlendirilmek gibi bir bahtsızlık yaşamadık. çok var tecavüzcüsüyle, istismarcısıyla evlendirilen. allah topunun cezasını versin.