Annemin kendi annesinden kalma bakır bir dikiş kutusu vardı. Benim için çok önemliydi. Az oynamadım o dikiş kutusuyla. Şimdi merak ediyorsunuz. Hiç oyuncağa benzemiyor değil mi? Zaten çocukluğumdan beri hep böyle tuhaf şeylerle oynamışımdır. Mesela mandallar.
Bu dikiş kutusu aslında iğnenin, ipliğin, kopmuş düğmelerin eviydi. Mandalları da içine koyardım bazen. Sadece kapağını açıp kafamdan onlara bir senaryo yazardım. İnanmayacaksınız ama benim bir dizim vardı. "Makaslar Dünyası" idi dizimin adı. İki başrol de makastı. Sonra başroller değişti tabi. Bazen saat oldu, bazen mavi mandalım, bazen kardeşimin kocaman tokası... Bir şeylerle oynamak için sadece bir görüntü vermesi yetiyor insana. İlla oyuncak gibi olmaları gerekmiyor. Hatta oyuncak ne kadar oyuncağa benzerse onunla yapabileceğin şeyler de o kadar sınırlı oluyor bence. Mesela kumandalı araba ile anca araba sürebilirsin ama bir mandala karakter yükleyip onunla 8 sezon dizi çekebilirsin kafanda.
0
Bazen insanlarla da oynuyorum galiba kafamdan. İnsanlarla oynamak çok zevksiz. Anca birkaç bölüm falan çekersin. Sonra rating olmaz zaten kimse izlemez. - helgendeejderhagordum 04.05.2021 23:59:35 |#4155284