Kendimi kendimden o kadar güzel gizliyorum ki bazen duygularımın, düşündüklerimin ben bile farkında olmuyorum. Sürekli arka planda çalan şarkılar gibi düşüncelerim de beynimde dolanıyor. Bazen sesi o kadar kısık oluyor ki onu duyamıyor fakat ona göre hareket ediyorum. Şu ara kendimi fazlasıyla mutlu hissetsem de beni üzen olaylar hala aklımda, ama onlara rağmen mutluyum. Ben mi bu fısıltılara alıştım yoksa eskisi gibi şiddetli değil mi emin değilim. Sürekli iç çatışmalar yaşıyorum, başlangıçta bunu kaldıramakta çok zorlansam da şu an daha az etki ediyor. Kendimi anlamaya çalışıyor, bazı şeyleri boşvermeyi öğreniyorum, belki de bu yılın tek artısı bu