"zamanı anlatırken işte bunu kastediyorum ben. ölüm, anlamsızlık... hayatın özü bunlardan çok daha derin. bunlar sadece toplum olarak ortak belirlediğimiz hayallerden ibaret. ölü bedenlere 14 saat durmadan bakınca insan işte bunları düşünüyor. size de oldu mu? sadece fotoğraf olsa bile gözlerine bakarsan, ölü ya da diri olmaları fark etmez, yine de sana bir şeyler anlatır. peki ne görürsün?
ölümü istemişler. ilk başta değil ama tam son anda. olağanüstü bir rahatlama. çünkü aslında korkarlar ama o anda hayatlarında ilk defa vazgeçmenin ne kadar kolay olduğunu görürler. ve son o saniyede görürler gerçekte ne olduklarını. sen, kendin, bu büyük drama; bir varsayım ve aptalca amaçtan başka hiçbir şey değildi. ve sen her şeyden vazgeçebildin. hiçbir şeye o kadar sıkı bağlanmaman gerektiğini gördün. anlıyorsun işte! tüm hayatın, aşkların, nefretin, hatıraların, çektiğin acılar aslında hepsi aynıydı. aslında hepsi aynı rüyaydı. buradaki kilitli odada tuttuğun bir rüyaydı. bir birey olduğuna dair bir rüya. ve çoğu rüyada olduğu gibi sonunda karşına bir canavar çıkacak."