Kendimden nefret ettiğim anlardan biri sinirlendiğim anlar.
Zor sinirlenirim. Sürekli alttan almaya çalışırım. Hep ortamı yumuşatmaya yöneliktir hareketlerim ama sinirlendiğim zaman cidden bambaşka bir insana dönüşüyorum. Beynimde direkt ne varsa hiç düşünmeden karşı tarafa boşaltıyorum. Cümlelerin hiçbiri zerre mantık içermiyor bunun söylerken farkında oluyorum ama yine de söylemeden duramıyorum. İçimdeki zehri tamamen akıtana kadar devam ediyorum. Çok kırıcı olduğumun sonradan farkına varıyorum. Sakinleştiğim anda sinirliyken söylediğim cümleleri düşünüp pişman oluyorum. Nasıl çıktı bunlar senin ağzından kızım diye kendime sinirleniyorum sonra .d
İçimdeki zehri tamamen akıttıktan ve bu iç hesaplaşmayı yaptıktan sonra hemen olayları çözme moduna giriyorum çünkü biliyorum o kalbi tamir etmezsem sonra yine en çok ben üzülücem. Sevdiğim insanlardan hep şu cümleyi duyarım o yüzden “Kırıyorsun, yıkıyorsun ama sonrasında kıyamayıp eskisinden daha güzel hale getiriyorsun insanı” :)