1. Sınıfa yeni başlamıştım. Sınıfla tanışma kaynaşma falan derken haftalar oldu. Ben de bir kızla arkadaş olmuştum. Yani şu dünyadaki gerçekten arkadaş olduğum ilk kişiydi. Bizim arkadaşlığımız zamanla ilerledi ama o bazen okula gelmiyordu. Ben de merak ediyordum. O yüzden anneme sormuştum. Kan kanseriymiş. Ben o yaşta pek anlamadım tabi ne olduğunu hasta dedi annem. Ben de o iyi olsun diye ona daha iyi davranmaya başladım. Daha iyi arkadaş olduk.
Sene sonunda okuma bayramı vardı. Hatta küçük bir tiyatro da oynanacaktı. Arkadaşım pamuk prensesti ama gelemedi. Kemoterapisi varmış. Neyse gösteriden sonra velilerin çektikleri videolar birleştirilip bütün sınıfa dağıtıldı. Ben iki tane aldım. Anneme söyleyip beni arkadşıma götürmesini istedim. Birlikte gittik.
Apartmana gittiğimizde merdivenleri koşa koşa çıktım, kapıyı o açtı ve ilk söylediği şey hiç aklımdan çıkmadı hâlâ sesi aklıımda, " Anne! En sevdiğim arkadaşım gelmiiş" ama bunu dedikten sonra görünüşünden utanıp evin içine gitmiş çünkü saçları çok dökülmüştü, annesi dedi sonra. Bu onu son görüşüm oldu.
Biz 1-2 ay sonra başka bir şehre taşındık. Ben orda okula başladım ama nasıl mutsuzum hiç okula gitmek kimseyle arkadaş olmak istemiyorum. Bir gün okuldan geldim. Annem yanına çağırdı beni, dedi ki, " sana bir şey söyliycem ama ağlamak yok" ben de söylesin diye tamam dedim. "arkadaşın ölmüş" dedi.
Ben ölmenin ne demek olduğunu bilmiyordum ve ilk defa onunla öğrendim. O gün içim dışıma çıkana kadar ağlamıştım. Üstünden yıllar geçti onu hiç unutmadım, aklıma geldikçe hâlâ ağlarım. Çok güzeldi, çok iyi kalpli bir insandı...