Ortaokul son sınıfta benden bir üst dönemden bir çocukla çok yakın arkadaştık, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmez kankaydık yani en azından ben öyle biliyordum. Meğerse bu çocuk bana aşıkmış ama inanın hiç fark etmedim etsem daha dikkatli davranırdım yani ne bilim o durumda ne yapılır bilmiyorum ama yapardım bir şeyler. Bu benden bir üst dönem olduğu için mezun olmuştu ama her gün okul çıkışına gelir beni alır eve bırakırdı hiç aksatmazdı bu hep böyleydi. Sonra işte dönem sonuna yaklaştık ben liseyi hep yaşadığım yerden dışarda okumak istiyordum ki kararlıydım da oda hep kızardı ne yapacaksın bilmediğin bir yerde bizden ayrı (biz dediği arkadaş grubumuz çocukluktan beri arkadaştık hepimiz aynı çevrede oturur aynı okula giderdik) diye. Ablama söylemiş beni sevdiğini ama öyle yeni bir şey değil senelerdir seviyormuş ablam geldi bana söyledi acaba denesen mi sana çok değer veriyor falan diye düşündüm bi düşünmedim değil ama hani olur ya gerçekten kardeşiniz gibi gördüğünüz insanlar o benim için öyleydi o yüzden düşünmem bir gün bile almadı tabi ona ne bildiğimi belli ediyorum ne de düşündüğümü kendimce onu utandırmak istemiyordum. Bir gün yine okuldan çıktık eve gidiyoruz o motorun üstünde ben yürüyorum tam bir motor aşığıydı işte kaza yaptığını falan anlattı ben de kendimce kızdım dikkat et şu motoru dikkatli kullan yada kullanma falan diye orda bana sanane çok mu umrundayım bildiğini biliyorum falan dedi ben ne diyeceğimi bilemedim sonra işte biz bi kavgaya tutuştuk onun gözünde ben onu sevmediğim (sevgili olarak sevemediğim) için suçluydum. Sonra o kavganın içinde inşallah ölürüm de pişman olursun dedi bana ben de öyle ölürüm denmeyle ölünseydi ben çoktan ölmüştüm dedim sevmezdim ölüm kelimesini yakıştıramazdım sevdiklerime kullandıkları zaman deli olurdum oda bildiği için beni ordan vururdu. Ben öyle dedikten sonra bana bak görürsün ben senden önce ölücem sen de o çekip gitmek istediğin yerde çok amansız bir şekilde öğrenip cenazeme bile gelemeyeceksin dedi. Tabi ben yine sinirlendim bağırdım çağırdım bastım gittim yanından oda motorla döndü gitti. Okulun bitmesine çok az zaman kalmıştı, yine her gün geldi ama yanıma değil uzaktan uzağa takip etti beni eve gitmemi bekledi falan sonra ben mezun oldum ve lise için yaşadığım yerin uzak bir ilçesine gittim. Bir gün yurtta otururken çok alakasız biri tarafından o haberi aldım. Hem de motor kazası sonucu. Elimdeki telefon ranzadan düştü ben hıçkırarak ağlamaya başladım o an o kadar çaresizdim ki pişmanlık mı diyeyim vicdan azabı mı o an ki hissin ne tarifi var ne karşılığı.. Özel yurtta kalıyordum her istediğimizde eve gidemiyorduk sadece belirli tarihlerde çıkış yapabiliyorduk. Annemi aradım izin alması için ama yurt izin vermedi sınav haftasından dolayı okuldan da izin alamadım ve elim kolum bağlı oturdum orda. Daha doğrusu kahroldum. Seneler geçti bir bana o cümleyi kurduğu günü bir de o haberi aldığım günü asla unutamıyorum. Yani bu arkadaşın ölmesi mi olur kardeşin ölmesi mi sevgilinin ölmesi mi bilmiyorum ama bazen başka bir yere gitmeseydim acaba böyle olmaz mıydı düşünmekten kendimi alamıyorum ve bu çıkmazdan asla çıkamıyorum.