Son yıllarda milli bayramlarımızı kutlamak istemeyen ya da eskiye nazaran daha eksik kutlamaya çalışan bir zihniyet vardı. Korona bu zihniyetin ekmeğine yağ, bal sürdü adeta. Artık bahaneleri de hazır, istediklerini yaparlar. Bugün yasak olmalı mıydı, gerekli miydi diye düşünüyorum. Evet içinde bulunduğumuz durum düşünüldüğünde belki gerekliydi ama bundan birkaç hafta öncesinde de yasaklar gerekliyken büyük cenaze törenleri düzenlendiğini görmüştüm. Bunları gördükten sonra bu yasaklamaların altında art niyet arıyorum ne yazık ki. Keşke böyle olmasaydı. Benim liseye geçtiğim sene de 19 Mayıs kutlamaları yasaklanmıştı. Hep içimde kaldı bu benim. O yüzden daha çok üzülüyorum böyle günlerin yasaklanmasına, olması gerektiği gibi kutlanmamasına. Yine de kendimi şimdiki çocuklara göre birazcık daha şanslı hissediyorum. En azından benim küçüklüğümde bu bayramlar coşkuyla kutlanıyordu. Her ne kadar bu ülkede gençliğim heba olsa da (ve muhtemelen sonraki yıllarım da heba olacak) çocukken mutlu olduğum bazı anlar yaşadım diyeceğim. Çok konuştum bugün. Son olarak şunu ekleyeyim keşke şimdi okulumun bando takımıyla trampet çalsaydım. O coşkuyu, uyumu yeniden hissetmeyi çok isterdim. Fazlasıyla özledim.
23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı kutlu olsun. Çok daha güzel, daha coşkulu 23 Nisan’larımız olsun🇹🇷