Kardeşimin arkadaşının annesi intihar etti, bundan yaklaşık 5 yıl önce . 5. kattan kendini aşağıya bıraktı,arkasında 4 çocuk bıraktı,çocuklardan biri bedensel engelli.İnanamadık ,olur mu öyle şey dedik, şu an yazarken bile sanki rüyaymış gibi geliyor.
İntiharın gecesinden itibaren yaklaşık 1 hafta bizde kaldılar ama hepimiz salya sümüğüz, anneme anne diyemiyoruz, nasıl diyelim zaten... En küçük çocuk 5 yaşında, annesini soruyor sürekli ,abisi "köye gitti" diyor, abisi bile çocuk henüz , 18 ini yeni bitirmiş bir çocuk...
Şimdi hem üniversiteyi okuyor(inşaat mühendisliği) , hem takside çalışıyor hem de kardeşlerini büyütüyor,ama tam bir anne gibi , hiç bir şeylerini eksik etmeden ,özen göstererek, off bile demeden,kendinden ödün vere vere, napayım abla bunları yaşamam gerekiyormuş diyor, kocaman kocaman sarılıyorum onu her gördüğümde...
Yazın konserve falan yaptığımızda onlara da yapıyoruz, çorbada tuzumuz olsun,ona da kolaylık olsun diye...