"Adı yok içimdekilerin. Halim yok. Uçurumun kenarında ayaklarımı boşluğa salmış gibiyim. Dünyada tutunacak dalım yok gibi. Ben dünyayım. Dünyam yok gibi.
Dünyanın en mutsuz insanı ben olabilirim. İnsan olmayabilirim. Olmaya da bilirdim. Bilmiyorum. Bir çok şeyi bilmiyorum. Çok şeyi düşünüyorum. Az kalıyorum her yerde. Az seviyorum insanları. Az az çekiliyorum. İçimde hiç bilmediğim şeylere özlemim var. Hiç bilmediğim yerlere ait hissediyorum kendimi. Hiç tanımadığım bir insanı bekliyorum. Ait olmadığım bir zamanın karnına doğmuş gibiyim. İyiliği özlüyorum. Samimiyeti özlüyorum.
İyi değilim. Samimi değilim. Kendimi insan rolüne bazen fazla kaptırıyorum. Neyse dostlar anladınız siz, ben yine anlaşılmıyorum. Hem anlamayacaklar ne yazarsak yazalım. Anlaşılmamaktan yakınanlar bile birbirini anlamıyor. Belkide biraz dinlemeye ihtiyacımız
vardır.
Bir denizin dalgasında ya da bir dağın yamacında buluruz belki huzuru az buçuk. Biraz uzaklaşmak iyi gelecek tüm kötülüklerden. Belki bir daha dönmeyiz. Biraz kalırız ya da. Ama daha iyi olacağız. Çok daha iyi."