benimkisi biraz garip. birinci dereceden yakınımda olan hiçbir şeye etkilenmiyorum, önümde birisi ağlasa benim içimde herhangi bir şey olmuyor. konu alışkanlıklarıma, bağlılıklarıma veyahut hassas olduğum şeylere geldiğindeyse kendimi tutamıyorum. kısaca kendimle alakalı hiçbir şeye duygusal yaklaşamıyorum sanırım. kendime dışarıdan baktığımda bir buzdolabı görüyorum, hatta bir duvar görüyorum, insanların da beni böyle gördüklerine adım kadar eminim. tek sorun şu ki beni böyle tanıyan insanlara karşı duygusal tarafımı göstermekten özenle kaçınıyorum ve bu durum beni daha da yıpratıyor. en basitinden
(bkz: normal people) izleyip ve okuyup bitirdiğim zaman haftalarca kendime gelemedim ve bu süreçte diziyi en az 2-3 defa izlemişimdir. çok çabuk etkilenmek değil de sanki hayatın bir parçasıymış gibi görüp öyle olmaktan kaçınmak istiyormuşum gibime geliyor. daha bugün 7 sene izlediğim
(bkz: shameless) bitti ve haftalarca yeni bölümünü, aylarca yeni sezonunun gelmesini bekledim, hepsi birer arkadaşımmış gibi hissediyorum, dizinin başında henüz bebek olan Liam büyüdü 11 yaşına geldi, Lip baba oldu, Debbie anne oldu hepsine tanıklık ettikten sonra bir anda bunun devam edemeyeceğinin farkına varmak üzüyor beni.
kısacası, yıllarca izlediğim dizi final yaptığında hüngür hüngür ağlıyorum, mutlu bitip bitmemesinin hiçbir önemi yok ya da okurken çok sevdiğim bir kitap sadece bittiği için bile ağlayabiliyorum. sonunda ne oldu, yolları ayrıldı mı, ayrıldıysa tekrar kesişti mi diye düşünüp dünyayı kendime dar ediyorum.