Çok uzun süre boyunca bu bendim. Aman kimse üzülmesin, kırılmasın, yanlış anlamasın diye diye o kadar çok uğraşırdım ki. Ben kırılsam da üzülsem de olurdu. Sonra bir şey oldu. Bu şey beni uzun uzun düşünmeye sevk etti. Sonra dönüp geçmişe baktığımda hep kendimi ezmiş olduğumu farkettim. Haklı da olsam gidip özür dileyen de, gerekirse kırılan da ben olmuşum. Dur dedim kendime bir gün. "Bırak üzülsünler, kırılsınlar. He haksız yere yapma bunu ama haklıysan da bırak hakettiklerini bulsunlar. Yanlış anlasınlar, sen neden uğraşıyorsun ki? Onlar senin için bu kadar uğraşmadılar, uğraşmazlar da."
Bunu defterime yazdım sonra. Ara ara açıp yazdığım, okuduğum defterime. Bana hep hatırlatsın istedim.
Ve bunu yaptıktan sonra artık daha mutlu, daha huzurlu hissetmeye başladım. Durmam gereken yeri öğrendim. Kendimi sevmeye, kendi değerimi bilmeye başladım. Artık benim yaptıklarımı, benim için yapar oldular. İnsanların sana değer vermesi için onlara verdiğin değeri belli etmemen gerekiyormuş, bunu öğrendim.
1
İlk başta anlattıklarınızı bir taş var ama kapkara zamanla çatlaklar oluşup o çatlaklarden ışık hüzmesi yayılmış ve o bahsettiğiniz olaydan sonra tamamen parçalanmış ve etrafı nur kaplamış gibi betimledi hayal dünyam, anka gibi düşünün yanıp yeniden doğmuşsunuz, iyi olmuş :) - ceycey 11.04.2021 14:54:08 |#4139248
1
Ya ne kadar güzel anlattınıızz 🌺 öyle olmuş gerçekten :) - asosyal sosyolog 11.04.2021 15:29:19 |#4139262
1
Yeni siz inşallah daha mutlu olur :) - ceycey 11.04.2021 15:31:54 |#4139264