Baba denince aklıma hep babamın kalbimi defalarca kırması gelir. Yüzlercesi içinden bir tanesini paylasmak isterim. İçimden geldi herhangi bir günde babama ev terligi almıştım, kaliteli güzel bir terlikti. Evin içinde giyer,ayağı üşümez,uzun süre kullanır,her giydiginde beni hatırlar diye düşündüm. Bir hevesle aldım götürdüm. Ayağına giymedi, denemedi bile. Göz ucuyla bakıp dediki: Boşuna almışsın ben bunu giymem, git iade et. Ev terligiydi oysa ne önemi vardı. İnsan böyle der miydi? Bir tesekkur etmez miydi?