sevgili günlük
artık hayatımda güzel şeylerin olmasına ihtiyacım var. hatta öyle bir haldeyim ki bir şeylerin olmasına ihityacım var. ben ona bağlandıkça o beni itiyor. yaklaşmaya çalıştıkça elinin tersiyle itiyor. üzülüyorum ama üzülmemem gerektiğini biliyorum. çünkü bunların olacağını bile bile kendime hakim olamadım. kalbime yapma diyemedim. neden üzülüyorum o zaman? belki de içimde küçük bir umut böyle olmayacağını düşünmüştür. zaten günlük, her şey o umut parçasından dolayı oluyor. bazen hissetmemek istiyorum. hiçbir şey. sevinç dahi. uf..
ben ne yapacağımı bilmiyorum günlük. hangi yolu seçeceğimi bilmiyorum. yol seçmeli miyim bilmiyorum. ben artık beklemek istemiyorum. gençliğimi bu şekilde yaşamamalıydım kesinlikle. hoş şeyler olmalıydı benim hayatımda da. acaba ben hep ihitimali olmayanları mı isteyeceğim?