Annemin fotoğraf ve videolarını biriktiriyorum iki yıldır. Bana bağırırken, gülerken, benimle dalga geçerken... Her halini kaydediyorum. Telefonumda hafıza kalmadığında en sevdiğim fotoğraflarımı siliyorum ama yine de onun bendeki anılarını silmiyorum ilerde bir gün keşke dememek için.
Aramız çok iyi değildir. Her gün mutlaka atışırız. Ama bir gün (Allah korusun) olur da kendi anne-babasının yanına giderse, kavgalarımıza bile hasret kalırım korkusu var içimde. O giderse ben kimsesiz kalırım. Benim anam da o babam da.
Aslında bunu itiraf etme amacım siz değerli yazarların da bu konuda geleceğe yatırım yapmasına teşvik edici olmaktı. Ama yazarken resmen canımdan can gitti ağlamaktan. Anı birikimi yapmamın sebebini düşünürken bu kadar acı çektiysem, Allah gerçeğinden korusun. Hepimizi.
Yatakta sessiz sessiz ağlayacağıma gidip anneme sarılıp ağlamıyorum ya gururumdan, bana da yazıklar olsun.