Biten toksik ilişkimin ardından mis gibi çiçek gibi bir hayata başladım. Sürekli okulların açılmayacağına üzülüp kendimi çıkmazlara sokuyordum. Bundan vazgeçtim. Günümü yaşadığım anı daha değerli kılmaya çalışıyorum. Süper ötesi geçmiyor ama kabullenmenin dayanılmaz hafifliği içerisindeyim.
Sürekli boşlukta yalnız hissediyordum kendimi. Asla da öyle değilmişim. O kadar çok sevenim değer verenim var ki ben bile şaşırıyorum xjjdjd Ben, bir daha o günleri yaşasam kendime bu kadar eziyet etmezdim sözlük. Hayat denen şey zaten çok zor. Ben daha da zorlaştırıp durmuşum kendime.
Başarısızlıklarım da var benim. İki geri bir ileri ilerlediğim kilo verme maceram mesela. Eskiden olsa o suçluluk psikolojisinden çıkamazdım. Şimdi öyle değilim. Sonuçta yapacak ekstra bir işim yok. Yatırımımı kendime yapıyorum. Okulumu online okuyorum. Aile evindeki sorunları elimden geldiğince minumuma indirmeye çalışarak hayatımı sürdüyorum ve aşırı yeme bozukluğum tetiklenmesin diye uğraşıyorum.
Tabi bazı şeyler elimde olmuyor. En dibi görüyorum. Pollyanna gibi dolaşmıyorum ortada ama hani o homosapiens’de geçen mutluluk skorumu var olan duruma endekslediğim için basit gibi görünen şeyler iyi hissetmemi sağlıyor. Hep yüksekte kalıyor. Çünkü mutluluk skorunuz onken beşte olmak sizi üzüyor olabilir ama bu skor üçken beşte hissetmek mükemmel bir şey.
Günlerim de böyle geçiyor işte sözlük. Yeni yeni kendimi buluyor, sanki hep salgınla yaşıyormuşuz gibi davranmaya çalışıyorum. Hayatımdan giden her şeyin de bana o kadar faydası oldu ki. İyi ki defoldunuz hayatımdan. Değersiz hissettiğim her anın misliyle huzurlu uyandığım sabahlarım var artık.