Bununla alakalı çok garip bir o kadar da ders niteliğinde bir anım var:
4-5 sene öncesi, o zamanlar sevgilim olan kişiyle tam bir şeyler yeni çatırdamaya başlamış aramız limoni biraz da sinirliyim. Otobüse bineceğim durakta bekliyorum. Benden başka da bir hanımefendi ve çocuk var. Hanımefendi telefonla konuşuyor, çocuk da zıplıyor koşuyor "anne bak daha uzağa atladım" diye kendince oyun oynuyor ama hanımefendinin umrunda değil, hareretle kaldırımda bir aşağı iki yukarı yürüyerek karşı tarafla konuşuyor gülüyor falan. Çocuk her zıpladığında ben bakıyorum çocuğa cidden daha uzağa zıpladı mı acaba diye. Sonra birden çocuk yola doğru zıpladı, araba kornaya bastı, ben çığlık attım çocuğa koştum. Allah'tan çocuk da geri çekti kendini hemen. Ben çocuğu kavradığım anda annesi çocuğa seslenmesin mi? Sevgilimin adıyla ahahahahsbsjs. Nasıl bir şokta kaldıysam kadını azarlamak sonradan geldi aklıma, başladım kızmaya telefon görüşmen bekleyemiyor mu çocuğuna niye bakmıyorsun diye. Kadın da "çocuk benim çocuğum sanane" dedi çocuğu çekiştirdi çocuğa kızmaya başladı ben de kendi kendime söylenmeye başladım "sanane tabi, sen niye her şeye karışıyorsun insanların kendi hayatı. El alemin çocuğuna sen mi sahip çıkacaksın, sen mi adam edeceksin sanane tabi sen önce kendini adam et..." şeklinde, isim benzerliğinin de denk gelmesi üstüne baya kendi kendime akıl verdim ilişkimin de belli kısımları için kendimi azarlıyordum. Sonra bi teyzeyle göz göze geldim tam. Tuhaf tuhaf bana bakıp pazar arabasını çekerek yanımdan giderken "Allah'ım sen akıl fikir ver, yazık..." diyerek geçti yanımdan arkasına baka baka. O gün bugündür etrafımı kolaçan etmeden kendi kendime konuşmam.