Seninle köprüleri ne zaman yaktık tam bilmiyorum ama büyük ihtimalle ilk aklım başımdayken şiddete maruz kaldığımda artık nasıl bir adam istemeyeceğimi ve bir erkekte neler aradığımı anlamış oldum. Fiziki ve psikolojik şiddeti 24 yaşıma kadar her gün aynı evde nefes alırken hissettirdiğin için sana hiç bir şey diyemiyorum, çünkü bana da o senin baban bıdı bıdılarını yapan kişiler seni büyüttü. Aynı kafada, dönemde hiç olamadık. Belki dedem de seni bir kez olsun canım oğlum diye bağrına basmadı, babaannem canım babaannem iş güçten başını kaldırıp o dönemin şartları yüzünden size ne ilgi gösterebildi ne de sevgi ama ben senin kızınım ve zaman değişmedi mi bana? Senden kilometrece uzaklıkta tüm kırgınlığımı, küslüğümü bir kenara bırakıp doğum gününde aradığımda neden bir kez olsun sen nasılsın, sağol kızım, ne yapıyorsun demedin. Keşke sana yalvararak doktora git ve tedavi ol dediğimizde saldırmaktan vazgeçmeyip, her şeyi yakmışken, gelip her şeyi düzeltmeye, bir bağ kurmaya çalışma, olmuyor. Canım çok yanıyor baba ama sana gelip sarılmak, aramak ya da dert tasamı sana anlatmak içimden gelmiyor, kızını dövmeyen dizi döver diyorlar ya baba, kızını dövmüyorsun ama artık o dizlerini her gün dövebilirsin.