bugün tam yedi yıl önce arkadaşlığımı bitirdiğim eski bir dostumla barıştım.
son zamanlarda zaten hep eski güzel anılarımız geliyordu aklıma. çok eğleniyorduk, aşırı eğleniyorduk. üç kankaydık biz. lisede, sokakta, evde, internet aleminde bile üçümüz takılırdık. ve biliyorum ki bizimle arkadaşlığı bittikten sonra bizim kadar samimi olabildiği, kendi olabildiği bir arkadaşı dahi olmadı. kötü bir şekilde bitirmiştik arkadaşlığımızı. çünkü fazla müdahale etmeye başlamıştı hayatıma ve ben de, arkadaşım olman hayatıma müdahale edebileceğin manasına gelmiyor, haddini fazlasıyla aşıyorsun demiştim, o da çok kırılmıştı. ama gerçekten de sınırı fazla aşmıştı.
sevgiliniz hatta eşiniz dahi olsa karşınızdaki hayatlarına fazla müdahale etmeyin. saygısızca ve boğucu oluyor.
bugün yedi yıl sonra ilk adımı attık. şöyle bir baktım hiç değişmemiş, hala otururken telefon elinde tutuşu bile aynı. habire elinden kapardım, bizle sohbet edeceksin diye. dedim ki, lisedeki zamanımız geldi aklıma. siz ikiniz öğretmen olmak isterdiniz, bense aman ben yapamam öğretmenlik çevirmenlik daha çok hoşuma gidiyor derdim dedim. şimdi biri ingilizce öğretmeni oldu, diğeri almanca öğretmeni, bense şu an çevirmenlik yapıyorum.
hayat çok garip. haklı olduğum halde içime dert olan yitip gitmiş dostumu yeniden hayatıma kabul etmek beni rahatlattı. zira hayat çok kısa. ablamın da böyle üç kişilik bir arkadaş grubu vardı. sonra bir kavgayla ayrıldı bi tanesi aralarından. yıllar sonra küs olduğu kızın ölüm haberini televizyondan izleyince koştura koştura mezarına gelip, ben hakkımı helal ettim kardeşim sen de helal et, keşke hiç etmeseydik o saçma kavgayı diye ağlamıştı saatlerce.
bunu hep unutuyorum. halbuki şu hayatta tek ciddiye aldığım şey ölümken, bir gün öleceğimizi, öleceğimi unutuyorum. arkamda bırakacağım kırık kalpleri unutuyorum. bu yüzden kendimi budala gibi hissediyorum.