Bir saat önce yatağa uyumak niyetiyle girmişken uykuyu bana zıkkım eden o şey, evet o son bakış. Her şeyini unuttum. Ona dair ne varsa unuttum. Sesini, yürüyüşünü, tipini, mimiklerini... Her biri silinmiş hafızamdan. Bir tek capcanlı, ölümüne meydan okur gibi, 1953 gün önce değilmiş de daha bu sabah görmüşüm gibi o son bakışı mıh gibi kazınmış aklıma. İnsan birinden kalan izleri ne zaman tamamen siler hayatından? Ne zaman artık yaşamak zulüm gibi gelmez?
Dile bile kolay değil, tam 1953 gün... Saymayı bırakalı çok olmuştu aslında ama o son bakışı dipdiri beliriverince göz kapaklarımda tekrar saymaya başladım. Çok zaman geçmedi mi yoksa, diye sordum kendime öyle saydım. Şimdi o sayının altında eziliyorum. Keşke hiç merak etmeseydim ne kadar zaman geçtiğini, şimdi yine o saçma sapan rüyalarımın birini görüyor olurdum. Peki ama merak ettiğim başka bir şey var; kaç zehir gecenin sonunda, kaç gün doğumunun ardında insan unutur o son bakışı?