Bu konuyla alakalı olarak kurtuluş hikayemi paylaşmak isterim.
Biz küçükken İstanbul'da yaşamamıza rağmen maddi durumlardan ve babamın yoğun çalışmasından yılda en fazla 1 ya da 2 kez denize gidebilirdik, babamsız gidemezdik çünkü annem yüzmeyi bilmezdi e biz de rahat durmazdık, kısacası babam şarttı.Denize gittiğimizde de sabah erkenden giderdik ,yemek ve su haricinde çıkmazdık, deli gibi eğlenirdik falan. Neyse bizimkiler bizi yemeğe defalarca çağırdılar, en son koşa koşa geldik ,hemen yiyip tekrar gideceğiz ,tek bir saniyeyi denizin dışında harcayamazdık.
Hızlı hızlı yiyoruz, ben de ağzımdaki eti yuttum ama gitmedi , kaldı nankör. Dedim ben bunu kolayla aşağı gönderirim.Kolayı içtim ama ağzımdan burnumdan gelmeye başladı, tek yapabildiğim yanımda oturan babamın kucağına vurmaktı. Annemin çığlığını hatırlıyorum @boktan'a bir şeyler oluyor, yardım edin, biri yardım etsin diyor ama ben nefes alamıyorum ,etrafımda inanılmaz bir hareketlilik var, az az hatırlıyorum , dedim ölüyorum herhalde...
Babam inanılmaz gazete okuyan biriydi ki hala öyle .Zamanında gazetede bu gibi durumlarda nasıl davranılması gerektiğiyle ilgili bir yazı yazılmış , görsellerle de desteklenmiş,bizimki de okumuş , aklında kalmış.Karnıma peş peşe bası uygulayarak nefes boğazıma kaçan etin çıkmasını sağlamış. Mini bir baygınlık geçirmişim , annem öldüm falan sanmış ama ce-ee buradayım :) Kocaman oldum her denize gittiğimizde babam yanıma oturur, ben arkadaşlarımla gidiyorsam da et yeme der :))
Uzun lafın kısası babama şu hayatta çok şey borçluyum ♥