bir akşamüstü pencerenden bakıyordun
ağır ağır yollara inen karanlığa
bana benzeyen biri geçti evinin önünden
kalbin başladı hızlı hızlı çarpmaya
o geçen ben değildim
bir gece yatağında uyuyordun
uyanıverdin birden sessiz dünyaya
bir rüyanın parçasıydı gözlerini açan
ve karanlıklar içindeydi odan
seni gören ben değildim
ben çok uzaktaydım o zaman
gözlerin kavuştu ağlamaya, sebepsiz ağlamaya
artık beni düşünmeye başladığından
bıraktın kendini aşk içinde yaşamaya
bunu bilen ben değildim
bir kitap okuyordun dalgın
içinde insanlar seviyor ya da ölüyorlardı
genç bir adamı öldürdüler romanda
korktun, bütün yininle ağlamaya başladın
o ölen ben değildim