Sevmek bahaneleri yok sayan bir eylem. Şartları zorlayan, sırf onu biraz olsun görebilmek için bütün olasılıkları bütün ihitmalleri alt üst eden bir eylem. Nerden mi biliyorum; kişi kendinden bilir işi.
Bugün yakın arkadaşımla görüştüm. Derslerimin yetişmeyeceğini, dışarı çıkınca gerilip gece kabuslar göreceğimi bildiğim halde. Sabah erken kalktım derslerimi halledip tenha yerleri seçerek yanına gittim. Başta olmaz diyip gitmeyebilirdim (ki bunu çok yapmışlığım var) ama oldurdum. Çünkü onu çok seviyorum. Ben hislerden yoksun olarak hayata gelmiş biriyim ya da en azından hatırlayamadığım kadar eskiden ben duygularımı kaybettim. Ne öfkem var ne sevgim ne nefretim. Duyguları yaşasam bile çok yüzeysel yaşarım. Hiçbir şeyi tutkuyla sevmem, hiçbir şeyden tutkuyla nefret etmem ve hiçbir şey beni kolay kolay öfkelendirmez. Ama bu çocuk çok farklı. Bir haftadır içime dolup duran o karanlık duyguyu bile alıp götürdü bugün, üstelik bu konu hakkında hiç konuşmamamıza rağmen. Sırf varlığı bile beni iyileştiriyor. Belki çoğu insan için sıradan olan bu sevgi benim gibi biri için neler ifade ediyor anlamanız çok güç. Ama ben yazmak istiyorum. Çünkü birgün bu duyguyu unutursam bana bu duygunun gerçek olduğunu, gerçekten böyle şeyler hissedebildiğimi hatırlatacak bir şey olmalı.
Ve onunla beraber bugün sevginin yeni bir boyutunu da keşfettim; sevmek biraz da korkmak demekmiş. Onun
mutsuz olmasından korktum, bir gün bana ihtiyacı olur da yetişemem diye korktum, onu incitirler ve ben buna engel olamam diye korktum. Bir gün sevdiği insanları kaybedeceğini düşünüp korktum. Üzülür diye korktum. Bu yaşıma kadar hiçbir zaman korkmadım bugünkü kadar. Ansızın, onun karşımda sigara dumanını içine çekişini izlerken farkettim. İnsanları kaybetmemek için kazanmaktan kaçmışım ben bunca yıl. Kazandığım ilk insan o ve ben birini kaybetme fikrinin bile ne kadar ağır bir yük olduğunu bugün farkettim. Onu kaybetmekten korkuyorum.