Tekrar tekrar sarılıyorum bu sureye. İlk değil, son olmayacak. Olmasın da. Bazen gerçekten kayboluyorum kendi içimde, sırtımda koskoca bi dağ varken nefes almaya çalışıyorum sanki. Herkes ve her şey yok oluyor. Annem, babam, evim, huzurum, her şeyim elimden gitmiş gibi hissediyorum. Bana iyi geliyor, içimi yumuşatıyor. Akmasın diye direndiğim gözyaşlarımı dinlerken tutamıyorum. Biliyorum. Allah’a ağlayanlar bir gün gülecek.
Şüphesiz güçlükle beraber bir kolaylık vardır.