Önceden yani bundan yaklaşık 2 ay öncesine kadar aramız çok iyi sayıları evde birer yabancı gibiydik. Ta ki amcamın ölümü hepimizi derinden sarsana kadar aslında babamı ne çok sevdiğimi farkettim. Önceden hep nefret ediyorum derdim ama şimdi sürekli gülüp sohbet edebiliyoruz. Evde bişeye birine canı sıkılsa bana anlatıyor ben aracı olayım da işi çözeyim diye. Ailemizin ilk kaybını verdikten sonra herkes daha sıkı birbirine sarılır oldu. Ben ise babama sarılmaya başladım artık sözlük :') artık ben de diyebiliyorum babam arkamda bana hiçbir şey olmaz diye :)) arada yine tartışıyor sürtüşüyoruz ama olacak o kadar. Artık seni seviyorum baba :) 