Babamı bu hayatta her şeyden çok seviyorum. Yaş aldıkça komik, eğlenceli olmaya da başladı. Lise bittikten sonra uzun zaman hiç evde kalmadım, bir sene şehir dışında dershaneye gittim sonra okul. Pandemi ile eve dönünce sürekli vakit geçirdik. Küçük çocuk gibi peşinde koştum hep. Evin işlerini genelde bana bıraktı alışveriş faturalar falan, patron diyordu. Biraz önce bir hocam mesaj atmış yüz yüze olacak sizin sınıf diye, ben gidiyorum deyince üzüldüm ben şahsen dedi. Şaka yapar gibi söyledi ama ciddiydi biliyorum çünkü sürekli mühendis diye yanıma gelir vakit geçirirdik. Bir şey isteyecekse benden isterdi. Durup dururken sürekli napiyorsun deyip sohbet ederdi hep aynı şeyleri yapmama rağmen.
Babamla evin direği rolünü birlikte üstlenmiştik biz. Herkesi idare etmeye, memnun etmeye çalışırdık. Sıkıntıları sorunları biz çözerdik. Babam benim her şeyim bu hayattaki tek şansım. Birlikte mükemmel bir ikiliyiz. Rabbım yokluğunu göstermesin.