bilinmeyen bir kadının mektubu

çok çok sinirlendirdi beni bu kitap. bitirir bitirmez içten içe kadına inanılmaz bir öfke duydum ve başka bir kitaba uzandım kitaplarımın arasından. otoriter rejimli, demokrasili bi şeye. kafamı tekrar dağıtmalı ya da toplamalıydım falan işte. okumaya başladım hemen, 3-5 satır sonra kirpiklerimin ıslandığını fark ettim. fırlattım diğer kitap gibi onu da. ya bir kadın niçin kendine bu kadar eziyet eder ya? kurgu murgu demeyin bana ben her şeyi, her zaman fazlasıyla ciddiye alan bir insanım. düz mantık efendi adam yerine piç adam tercihi olayı mı bu? çıldırttı bu kadın beni. bi olur iki olur, hayvan herif bir insan hiç mi hatırlamaz ya bir insanı? of. keşke okumasaydım! 1-2 yıl önceki gibi beş on sayfa okuyup bıraksaydım “böyle aşkın ızdırabını..” diyerek. gideyim dedim sonuna kadar. -şu kararı ne zaman alsam yanılmış oluyorum ya hiç şaşmaz.- of. birkaç yer çok tanıdıktı. belki kendime sinirliyimdir kadından ziyade. ay o kadar da delirmedim ama! o kadar zengin bu kadın, minicik yavrucak niye gripten ölüyo ya? kafama takılan ikincil bir kısımlardan biri bu, bir de şu diğer adama çok üzüldüm. hani şu tabarin’de bıraktığı. neyse ya. son olarak bence bu aşk maşk değil, takıntıdan da daha fazlası ama. boşluktaymış, tutunacak bir dal aramış. ya da tam düşecekken tutunduğu tuğlayı kendine rab bellemiş, bu kadar.