Yolun bir kısmına kadar takip ettiğiniz adamdır. Her şeyi bilir sanarsınız, en güçlüsü o zannedersiniz. Yolu bilir, nereye gittiğinizi de bilir. Ne kadar rahat değil mi? Hiçbir şey yapmanıza gerek yok çünkü önünüzde güçlü bir rehber var.
Sonra o "yolun bir kısmı" geliyor. O önünüzdeki adam arkasını dönüyor. "Nereye gideceğiz?" diye soruyor size. Sonra bir anda bütün o konforunuz, gücünüz, güvencenizin eriyip bittiğini hissediyorsunuz. Babam hiçbir şey bilmiyormuş. Güçlü değilmiş.
Sonra öne geçiyorsunuz işte. Ben babamdan daha çok şey biliyorum diyorsunuz içinizden. Ondan daha güçlüyüm.
Sonrasını bilmiyorum. Henüz o kadar yürümedik babamla ama ne olacağını tahmin edebiliyorum.
Sonra diyeceğim ki içimden "Babam da bilmiyor ben de bilmiyorum." Aynı hizada yürüyeceğiz. Sonunda dost olacağız babamla. Sonra yol bitmeden babam "Benim varacağım yere geldim evladım." diyecek. Kaybolacak. Yolda tipi olacak. Önümü göremeyeceğim bir süre. Sonra devam edeceğim. Sonra bir bakmışım arkamda bir çocuk. Beni takip ediyor. Çocuk her şeyi bildiğimi zannediyor ama ben hiçbir şey bilmiyorum. İşte bunu bilerek yürüyorum çocukla.
Ya da belki bu sefer ona direkt söylerim hayal kırıklığı yaşamaması için. "Kızım ben pek bir şey bilmiyorum aslında." derim. Arkadaş olurum onunla belki.