babam, sırtından o kadar çok hançer yedi ki. bazen elleri ceplerinde, başını önüne eğmiş yürürken sırtındaki hançerleri görüyorum. hiçbirini de hak etmedi be. hak etmedi. hakkını nasıl ödeyecekler bilmiyorum. bazen, neden, gelse de zamanım gitsem dediğini anlıyorum. nasıl kaldırdı tüm bunları onu anlayamıyorum. ama tek tokat yemedim ben ondan. hiçbirimiz yemedik. onun yerinde başkası olsa hepimizi temizlerdi herhalde bir cinnet anında. ama biz hep kurbanlardık onun gözünde. kendince bok çukurundan kurtarmaya çalıştığı kurbanlar. asıl kurban oydu belki de. keşke biz kurtarabilseydik onu zamanında.
bi keresinde gözümün önünde ağlamıştı. hiç unutmam. hiç sesini çıkarmadan. yumruğunu yere vura vura. alçaklar diyordu sanki. alçaklar. ağladığını ilk ve son kez görüşümdü. ama hiç unutmadım.
tek korkum, umarım istemeden de olsa onu incitenlerden, o alçaklardan biri olmamışımdır. o beni hep affetti. ben kurbandım onun gözünde. koruyamadığı küçük kurbanı. o yüzden ne yapsam mazur gördü, o yüzden hiç kızmadı belki de bana. bilmiyorum ki. sormuyorum. ne ben sormaya hazırım ne de o konuşmaya. asla da hazır olmayacağız buna.
bazen öyle şeyler oluyor ki hayatta, ölmüyor hiçbir zaman. işte o zaman onu senin öldürmen gerekiyor. çıplak ellerle, boğazından sıka sıka. sonra da üzerine toprak atman gerek.