zaman zaman bu başlığa gelip içimi döküyorum, önceden yazdıklarımı okudum da büyümek çok güzel bir şey... tecrübelerle kazandığı olgunluk bir insanın bu hayatta ulaşabileceği en huzurlu mertebe.
bugüne gelirsek, arka fonumda
bu şarkı eşliğinde basıyorum tuşlara. paçulili bir tütsü yaktım, tıpkı onun arabasındaki gibi, tıpkı bana aldığı kolyenin kutusuna sürdüğü esans gibi kokuyor odam. bu beni üzmüyor, güçlü hissettiriyor. yukarıda söyledim ya, büyümek işte böyle güzel bir şey.
hayat öyle bir olgu ki gün geliyor sen alıştığın çevreden bambaşka bir yerde buluyorsun kendini, bebek adımlarla uyum sağlamaya çalışıyorsun tüm zorluğuna karşı, saygı duyuyorsun ve yalnızca saygı bekliyorsun. ben nasıl bu insanları böyle kabul edebiliyorsam, onlar da beni böyle sevsin diyorsun. olmuyor... bu sende bir şeyleri kırıyor, birkaç damla akıyor gözlerinden, içinde bir yer epey inciniyor. ama öyle kısa sürede geçiyor ki bu duygu inanamıyorsun... eskisi gibi kendi kendisini suçlayan bir kız çocuğu olmadığını işte tam o anda fark ediyorsun. arabana binip de sahil yoluna saptığın zaman fark ediyorsun, neler neler geçmedi ki bu yolda, bu ne ki? seni bu şekilde kabul edemeyen insanda hata, bu şekil senin bir defon değil diyebiliyorsun gönül rahatlığıyla.
pişmanlık benim bu hayatta hiç tatmadığım bir duygu. her şeyi çok doğru yaptığım için değil, her şeyi içimden geldiği gibi dürüstçe yaşadığım için... pişman insan istemiyorum hayatımda. her şey zamanında güzel demiştim, yineliyorum. ben haklı olduğumu duymak da istemiyorum, hakkımın teslim edilmesine ihtiyaç duymuyorum artık çok şükür.
son olarak,
birhan keskin dizeleri bırakalım buraya, ne güzel yazmış :
"Kalkıyor musun? Kalk, ama
Kaderinin sesini unutma, gönül gözünün yanına.
Ve sözünün içine çektin madem,
Madem aldın beni rüyana
Bu da benden, dalımdan bir hatıra:
Ayrılığın gümüş bilgisidir o, al
Helalü hoş olsun sana.
Git ve unutma
Ha vardır benim dallarım şimdi
Ha hatıra."