evlilik

türk toplum yapısında genel olarak evlilik şöyle işliyor. erkeğin gece gündüz demeden çalışması, kadının evin işini görmesi, çocuğa bakması ve gece de adama şişme bebek görevi görmesi. ama istediğinizi yapmışsa ya da yapmasını istiyorsanız. zaten bunun dışında evlilikte seks sadece adamın kendini rahatlatmasından ibarettir. kadının zevk alması saçmalıktır. zaten evlilikte aşk, sevgi, şehvet, arzu vs yoktur, kalmaz. kadın habire kocasından, kocasının ailesinden şikayet eder, erkek desen evlilik beni bitirdi diye sızlanır. çocuk? evliysen mutlaka ama mutlaka çocuğun olmalı manyak mısın evliliğin amacı bu zaten! yok yea. tek bir cümlesine katılmıyorum. evlilik kafes değildir. hayat arkadaşlığını sahiplik ya da sahibelik ile karıştırıyor insanlar. sen benim ailemi kaç kere aradın hesabı tutuluyor. bugün regaip kandiliydi anamı aradın mı? aramadın mı? vay efendim nasıl aramazsın? bu yüzden günlerce kavga eden var. annemlere gidicem sen nasıl gelmezsin? hay ananıza ya! ananın dizinin dibinden ayrılmayacaktın ne bok yemeye evlendin? benim kızdığım mesele şu. herkesin evlilikte birbirine tasma takıp istediğini zorla yaptırması ve sosyal medyada şov yapması. iğrençsiniz ya iğrenç. çevirmenlik yapıyorum şu sıralar. bütün gece ablamla kavga ettim. çalışmak benim zorunluluğum değilmiş. aldığım parayı ne yapıyor muşum? faturaları ben mi ödüyor muşum? ben ödüyorsam sıkıntı varmış. niye sıkıntı oluyor ya? evet, ben ödüyorum. nolmuş? benim eşim işsiz. sürekli işsiz değil ama. girer bir işe bir iki ay sonra çıkar. birinin altında çalışamıyor çünkü. bir yerde kafası atıyor, kavga ediyor. zor dönemlerimiz de oldu yeri geldi çok iyi zamanlarımız da oldu. şimdi çok istediği bir şey için uğraşıyor ve benden destek istedi. bizi sen geçindir demedi elbette. bir, iki aylık bir süre istedi. bana da uçarı gelmediği için planı kabul ettim. çünkü sevdiği işi yapmasını istiyorum. bizi geçindirmek zorundasın nerde iş bulursan bul diye ruhunu ve emeğini tüketen bir yerde mutsuz olmasını istemiyorum. ona aşkımdan öldüğümden değil. bu dünyaya bir kere geliyor insan. hayatlarımızı birleştirdik diye kendi ruhsal dünyasını yerle bir etsin istemiyorum. çünkü sevdiği bir işte çalışan insanla sevmediği bir işte mecbur kalıp çalışan insan çok fark ediyor. şükür ki şu sıra çalışıyorum. onun teklif etmesine gerek yok. ona ben söyledim zaten bu ay faturaları ben hallederim, halledemediğim noktada sana söylerim diye. evet ben ödeyeceğim faturaları nesi sıkıntı? hatta kredi kartının borcunu da ben yatıracağım. çünkü birlikte kullandık biz o kartı. her şeyin ortak oluyor, bizim evimiz, bizim arabamız, bizim eşyamız ama paraya gelince benim param ayrı ama kocanın parası ortak. şark kurnazlarına bak hele. evlilik bu değil ya. çoğunluğun evliliği böyle farkındayım ama valla bu değil. erkeğin cüzdan, kadının da hizmetçi olduğu bir şey değil. ben kabul etmiyorum en azından. bana biçilen elbiseyi giymiyorum. beni kendiniz gibi yapamayacaksınız. faturaları da ben ödeyeceğim, erzağı da ben alacağım kalan paramla da istediğim kitaplarımı alacağım işte! gider yer, içer, sıçar gelir de hesabı bana kalırsa o zaman ayrı. ama ortak bir hayatınız varsa biraz şuradan, biraz buradan diye bir şey yok. senin paran, benim param yok. o da ortak olacak. öyle sizlerin yaptığı gibi kocişkom bana şunu almış, rabbime şükürler olsun seni bana verdiği içinn diye zarla zorla aldırdığınızı, hediyeymiş gibi göstermeyeceğim, şov yapmayacağım millete. aptal sürüsü.