Sevgisiz ailede büyüyen üvey evlatlar gibiyiz aslında eğitim hayatımız boyunca. Bizden öncekiler de aynı böyle eğitildiği için kendi bildiklerini bizim üstümüzde uyguluyorlar işte. İnsan yerine konulmama( Bakın adam yerine koymak falan değil insan yerine koymaktan bahsediyorum. Durum cidden o kadar vahim), söylenen her sözde , sorulan her soruda küçümseniyoruz. Neden diye sordukça da “Bize böyle yapıldı. Biz bu günlere geldik. Size de bir şey olmaz” gibi trajikomik cevaplar alıyoruz. Bu herkes için geçerli değil bu arada. Öğrencinin dostu, öğrenciyi savunan hocalar da var ama o çoğunluğun içinde o kadar azınlıktalar ki gördüğümüz zaman gözlerimizin içi ışıldıyor. Bu arada benim bahsettiğim henüz daha işin başı. Ben daha işin çok başında sayılırım giderek bu yapılan mobbing’in boyutu artıyor maalesef. Uzman doktor mobbing’ini bir yana bırakın kıdemli asistan mobbing’ine bile maruz kalıyorsunuz. Kıdem de 2-3 günlük kıdem bile buna dahil.
Okul dönemi her böyle hocayla muhattap olduğumda kendi kendime “Kozmik eğer böyle bir doktor olacaksan. Boş ver değmez” diyordum. Hala da aynı şeyi diyorum kendime. Kim ne yaparsa yapsın insanlığımı ve vicdanımı bir kenara bırakmadan bu mesleği olabildiğince iyi şekilde yapmak benim amacım. Umarım ben ve benim gibi düşünen doktorlar,doktor adaylarının sayısı artar Türkiye’de çünkü emin olun bu ülkede mutlu doktora çok ihtiyaç var.