hiç dışarda kalmamış veya bir yakınının gidecek yerinin olmadığını düşünerek ızdırap çekmemiş insandır. ben de öyleydim. kar yağınca havalara uçardım. sırf bu yüzden üniversite tercihlerimde son sıralarda olmasına rağmen erzurum geldi diye pek üzülmemiştim. sonra kardeşim ortadan kaybolunca yıllarca bırak kar yağmasını hava ne zaman soğusa hep aklıma gelirdi. ''acaba sığınacak bir yeri var mı?'' şimdi diye. erzurum'da çok defa zature geçirdim. üstüme bir şey alamadan sabaha kadar yangın merdiveninde sigara üstüne sigara içtim. çok defa hastanelik oldum. sırf onun nerede nasıl olduğunu bilmediğim için hiçbir şeye ısınmaya bile hakkım yok gibi geliyordu. o yüzden karı sevmem, soğuğu sevmem.. insanlar üşüyor..