çocukluk

Bahçemizde eksik olmayan salıncağımla, turuncu ışıklı ayakkabılarım, istediğim an doldurulan havuzumla, kutularca dolu oyuncağımla, kırmızı papuçlarım ve çok sevdiğim kırmızı elbisemle, kırmızı bisikletimle, kalabalık aile piknikleri ile, bahçede arkadaşlarımla oynadığım oyunlarla, fotoğraflarla ölümsüzleşen gülen yüzüm ve gözlerimle bol bol yaşadığımdır. İmkanım olsaydı eğer bu çocukluk anılarımı tekrar babamın çocukluğu ile yaşamak isterdim. Onun elinden tutup sallanmak, o bisikletime binerken kahkaha atarak onun peşinden koşmak isterdim. Ben bunların hepsini yapabildim çünkü şımaracağım, nazımı ve kahrımı çeken insanlar vardı çevremde. Ama onun pek şansı olmamış ve 8 yaşında büyümek zorunda kalmış ve o 8 yılı da çocuk gibi yaşayamamış. "Ben 3-4 yaşındaydım" ile başlayan cümlelerinde şu an benim yapamayacağım şeyleri yaptığını anlatması yüreğimi çok sızlatıyor ve hep hayrete düşüyorum gücü karşısında. Çünkü bir çocuk onları asla yapamaz ama babam yapmış. Çocukluğuna dair her cümlesi kalbimi paramparça ediyor ve bazen kendime çok kızıyorum nankörsün diye. Her düşündüğüm şeyin olmasını isteyecek kadar şanslı büyüdüm. İlla birileri yaptı istediğimi. Bugün de bu düşünce yapısı ile babama "bir tek sallanan sandalyem yok, keşke olsa dimi baba" dedim. Baktı bana, "en azından çocukluğunu yaşadın, ben onu da yaşayamadım" dedi. Bakıştık ve "bazı şeyler için geç değil babacım" diyebildim. Sallanan sandalye diyince muhtemelen aklına salıncak geldi. Ve çocukluğunu anımsadı. Benim ağzımdan ne zaman salıncak kelimesi çıksa, 15 dakika sonra o salıncağa biniyor olurdum. Babam, o an kuramazsa; vakit söyler o vakit gelince kurardı ama benim hevesimi kırmazdı. 23 yaşındayım, bu zamana kadar her piknikte bana salıncak kurdu. Artık büyüdün, demedi. "Nisyan yeğenleri ile kavga etmesin diye bu sefer 2 salıncak kuracağım, sonra çocuklar kapışıyor" diye gülerek upuzun salıncaklar kurdu bize. Ağacın dalına attığı iple ilk önce hep biz ikimiz ipe asılıp tarzancılık oynadık. Sonra "evet ip sağlam" diye gülerek salıncağı kurduk baba kız. Ve hep biz deneme sallanmasını yaptık. Hala en çok heyecanlandığım anlardan biri. O an babamla iki çocuk gibi oluyoruz. İmkanım olsa çocukluğumdaki tüm mutlu anlarımı babama hediye ederdim. Beraber sallanacağımız nice yıllarımız ve doya doya çocukluğumuzu tekrar yaşayacağımız anılarımız olsun babacım. İnşallah.