bir trt 1 dizisi. sonradan başlayıp 12. bölümün sonuna ulaştım. süresi uzun olmasa daha fazlası da olurdu ancak buna yazıda değineceğim tekrar. kendimce kısaca yorumlamak istiyorum izlediğim kısmını.
diziyi izlerken ekranda bir şeyler görmekten ziyade sanki kitap okuyormuş hissine kapılıyorsunuz. kitaptaki betimlemeleri dizide en doğal halleriyle görmek mümkün. -buraya bir virgül- figüranların oyunculukları hariç. dizide her şey çok naif. kendine en çok çeken yanı da bu. son dönem dizilerinde gördüğümüz yapmacık hayatlardan çok uzak. bunun getirdiği en büyük artı da her kitle tarafından izlenebiliyor olması. eskisi gibi çoluk çocuk toplanıp televizyona kilitlenmelik bir dizi. ben televizyonda izlemiyorum tabii, o reklamlar çekilmez.
oyunculuklar bence çok başarılı. kemik kadrodan bahsediyorum tabii ki. yoksa yukarıda da bahsettiğim gibi figuran konusunda daha iyi olabilirlerdi bence. taner, veysel, ramazan ve cemile 3+1'lisinin arkadaşlığı çok sıcak ve oynayan oyuncular da bize bunu hissettiriyor.
karakterlere çok değinmek istemiyorum ama ramazan müthiş karakter olmuş ya. mümkün olsa bazı repliklerini günlük hayatımda kullanırdım.
(bkz: ne bakıyon dayı hiç mi x insan görmedin)
roman yazarken
evet insanlar tarafından repliği de kahkaha attırmıştı.
birkaç tane de olumsuz yorum bırakıp toparlayacağım yazıyı. izlediğim 12 bölümü en azından 150 dakika ile çarptığımızda ortaya muazzam bir süre çıkıyor. evet dizi diyaloglarıyla götürüyor fakat bu kadar süre sonunda daha fazla olay işlenebilirdi. sadece ilk bölümü ve son bölümü izleyen kişiye aradaki bölümleri en fazla 1-2 dakikada özet geçebilirsiniz. ben süreyi kısaltmak için hızı 1,25x yapıp izliyorum bu arada, ondan da bahsetmiş olayım. başlarda garip gelse de alışılıyor.
yazıyı toparlamak gerekirse, süre konusu hariç keyifle izlenebilecek bir dizi. umarım aynı çizgisinde devam eder.