İnsanlara biçtiğimiz değer ile paraleldir. Sevdiklerimize karşı oldukça savunmasız kalırız bu konuda. Kelimeler, hareketler birini sevdiğimiz zaman o kadar değerli o kadar hassas hale gelir ki anın akışında ne olduğunu bilemeden bazen işittiğimiz sert sözler bizi kırar geçer. Keskin hareketler bizi yaralar bitirir. İnciniriz. Çoğu zaman karşımızdaki fark etmez bile bunu ne yazık ki. İşte sevdiklerimize asıl muhtaçlığımız, kırgınlığa asıl esaretimiz burada başlar. Ama savunmasızca kırıldığımız her sözden, her hareketten sonra bir şeyler bize güç katar. İyi veya kötü bize güç kattığına eminim. Güçlü olmak iyi midir bilmem. Ama yara almak insanı akıllandırırmış. Yani olsun, yaralanmak da güzel.