regl olmak

kuzenimin yemek borcu vardı. bende yemek diyince akan sular durur bi' de o yemek beleş olursa daha bi' tatlı geldi tabi. başlarım regline dedim dinlemedim ilk günmüş falan. (kız/erkek herkes biliyodur artık ilk gün her zaman çok ağrılı geçer.) gittim yemeği daha söylemeden bende ağrı ufaktan ufaktan selam vermeye başladı (bkz:merhabalar aq). yemeği hızlı yemeyi de sevmiyorum kafadan napıcam diye planlar yapıyorum ama boş yani. yemek geldi yerken az unuttum acısını. ama öyle bir bastırdı ki sonradan, kıvranmaktan yediğim yemekten bi şey anlamadım. her neyse bitti yemek bu sefer kuzenim "hadi başka kafeye gidelim çay falan içeriz" dedi. anasını satayım bu günü mü buldun ordan oraya fink fink gezecek? ablam gidelim diyince tamam dedim ben de mecbur, tek göndermezler eve biliyorum. gittik kafeye lokantada olan ağrının daha şiddetlisi başladı bu sefer de. ayakkabımı çıkardım çektim dizlerimi karnıma, ağrının geçmesini bekliyorum. ıhlamur söyledim belki iyi gelir diye, iki yudum anca içebildim; elimi karnımdan çekemedim. ardından bir mide bulantısı, gecenin mahvoluşu, ağlayarak dolmuş bekleme, eve gelme, ağlayarak nolur geçsin diye dua etme, kapanış. hayatımın en zor günleri top 10 listesine girer o gün, net. kendime de suç bulamıyorum, yemek en hassas noktam. neyse işte bu da böyle bir anımdır.